Αποσπάσματα από βιβλία του Γιάννη Πιτσιώρα.
Νύχτες με αχνό φεγγάρι
Το ‘χεις σκεφτεί ποτέ, ότι αυτό το ίδιο φεγγάρι που βλέπουμε εμείς το βλέπουν συγχρόνως τόσα χιλιάδες μάτια ακόμη; Η λεωφόρος όπου συναντιούνται οι ματιές και ευχές.
Τελικά μπορούν και τα παραμύθια να υπάρχουν στ’ αλήθεια. Ισως. Αν ξέρει κανείς τι θα πει υπάρχουν, και πολύ περισσότερο, τι είναι αλήθεια.
Παράξενο το συναίσθημα της εκμυστήρευσης. Ελαφρώνει την καρδιά χωρίς να απαλύνει τα αδιέξοδα. Τελικά τα αδιέξοδα μόνος του τα αντιμετωπίζει κανείς.
Μ΄έναν άνθρωπο που γνωρίζεις και αγαπάς, μ΄ένα φίλο, δεν επικοινωνείς μόνο με τα μάτια και το στόμα του σώματος, αλλά και με τα μάτια και το στόμα της καρδιάς. Κυρίως μ΄αυτά.
Κανείς όμως δεν μπορεί, φαίνεται, να ξεφύγει απ’ τα μονοπάτια της μοίρας. Κι αν η τύχη λίγο χαμογελάσει, πάλι μπορεί να στρέψει το πρόσωπό της αλλού κι η δυστυχία να ξανάρθει.
Μη φοβηθείς το τέλος. Γιατί είναι πάντα απρόσμενο. Τότε μόνο το γνωρίζεις, μόλις βρεθείς μπροστά του. Νωρίτερα, ποτέ.
Κανείς δε δικαιούται να κρίνει και να κατακρίνει πράγματα που δεν έζησε, ανθρώπους που δεν γνώρισε, βλέμματα που δε συνάντησε.
Η πανσέληνος είναι το αποκορύφωμα, το τέλειο. Έχει την ομορφιά και τη δύναμη της ελπίδας. Γοητεύει, γιατί ομορφαίνει το σκοτάδι και ζωντανεύει τις σκιές.
