Αποσπάσματα από βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκης.
Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα
Πιστεύω φίλε μου, πως ο άνθρωπος ήρθε στη γη για να μάθει ν’ αγαπάει. Για να δημιουργεί τη χαρά μέσα από την αγάπη. Ήρθε σ’ έναν κόσμο όμορφο, για να φροντίσει την ομορφιά.
Έχει ο καιρός γυρίσματα, πράγματι. Μερικοί ρίχνουν δολώματα και τα περιμένουν. Σ’ αυτούς ανήκουν τα γυρίσματα. Στους άλλους απομένει μόνο ο καιρός.
Ξέρεις, κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά του, τη θαυμάζουμε, αλλά κάποιος πρέπει να τρυπήσει την ψυχή μας, για να μπει μέσα και να τη νιώσουμε. Να την κάνουμε δική μας. Πιστεύω απόλυτα πως δεν μπορείς να φτάσεις στο Θεό αρνούμενος τη δημιουργία του. Γι’ αυτό δε θεωρώ αμαρτία παρά μόνο ότι ξεκινά από τη χυδαιότητα.
Πάψε να κρύβεσαι πίσω από μια μισάνοιχτη πόρτα. Ρίξε φως στο πρόσωπό σου. Πες: αυτός είμαι και μ’ αρέσει έτσι όπως είμαι ! Μη σε τρομάζει το λάθος σου. Πιάσ’ το. Αγάπησέ το. Το μόνο θαύμα είναι η αγάπη. Αυτή θα σ’ οδηγήσει, φτάνει να την εμπιστευτείς. Μην τη διαβάλλεις. Άσε την ελεύθερη. Ξέρει πάντα τι κάνει η αγάπη.
Όταν αφεθείς να σε πάρει το ποτάμι, πρέπει τουλάχιστον να ‘χεις την τόλμη να φτάσεις μέχρι το πέλαγος.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας μόνο δρόμος που οδηγεί στο Θεό. Υπάρχουν πολλοί παράδρομοι. Πολλά μονοπάτια. Ένα από αυτά είναι η αυτογνωσία. Πως είναι δυνατόν να φτάσεις σε Κείνον, αν δεν γνωρίζεις πρώτα ποιος είσαι; Αν δε δοκιμαστείς; Αν δε λυγίσεις; Αν δεν πέσεις και σηκωθείς;
Το χρώμα του φεγγαριού
Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Το σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το.
Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιει μια γουλιά νερό. Σ’ αυτό τον κόσμο, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση. Κι εσύ, θα ‘ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι’ αυτό το τέλος του κόσμου! Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή.
Στοιχίζει ακριβά η πείρα. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράγμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο.
Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι, πως θα ‘φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα ‘δωσα όλα. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής.
Η ζωή είναι όμορφη, μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπούρες και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα. Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση, ανάμεσα ουρανού και γης.
Απλά είναι τα όμορφα και τα αληθινά πράγματα. Μόνο που δεν είναι τόσο εύκολο να το καταλάβουν όλοι.
Οι κάργιες
Πόσες φορές έχουμε κάνει βόλτες στη δύση, για ν’ αποχαιρετήσουμε τη μέρα που φεύγει. Και πόσες στην ανατολή, για να καλημερίσουμε την άλλη που έρχεται. Αποχαιρετισμοί και καλωσορίσματα! Έτσι είναι η ζωή.
Εξαρτάται που κοιτάζει κανείς. Από ποιο παράθυρο της ψυχής του περιμένει το ξημέρωμα.
Ζω τη ζωή μου σαν ένα ατέλειωτο ταξίδι. Μαθαίνω. Βλέπω. Θαυμάζω. Παρατηρώ. Διαβάζω τη φύση και τα όνειρα στα βλέμματα των ανθρώπων.
Μη χάνεις άδικα τον καιρό σου. Είσαι πάντα αυτό που νιώθεις Μην παίρνεις τους άλλους τοις μετρητοίς. Κι αν θέλεις να ΄σαι όμορφη, αγάπησε πρώτη εσύ την ομορφιά.
Βαρκάρισσα της Χίμαιρας
Ξέρεις τι έκανα μικρή; Όταν έβλεπα ένα όμορφο τοπίο, το ‘κλεινα μέσα στη ψυχή μου. Ύστερα όταν αισθανόμουν λυπημένη, έβγαζα το τοπίο μου και περπατούσα ανάμεσά του. Έτσι έδιωχνα τη λύπη μου.
Πατάω γκάζι. Φεύγω. Κοίτα. Όλα τα κακά σε βρίσκουν όταν στέκεσαι. Όταν αποβλακώνεσαι και μετράς τον ίσκιο σου. Εν κινήσει δεν είσαι εύκολος στόχος.
Όπως κάθε άνθρωπος μπορεί να κρίνει τους άλλους από τη δική του οπτική. Κι είναι τόσο εύκολο. Τόσο ανώδυνο. Τόσο διασκεδαστικό αυτό το παιχνίδι. Σαν να λύνεις σταυρόλεξο.
Η αγάπη αλλοιώνει λίγο το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων. Λιμάρει τις γωνίες. Τα κάνει όλα πιο μαλακά. Πιο λεία.
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε. Για να μαθαίνω.