Ο μικρός λαγός
Όταν ήμουνα πέντε χρονών η δασκάλα μου, μου είχε μιλήσει για τη ζωούλα του μικρού λαγού. Για τη δειλή καρδιά του, τ’ ανήσυχα πόδια του, για τα σταφύλια που έκλεβε απ’ την αυλή μας, για τα θεριά του κόσμου που τον κυνηγούν. Κάτω από το θρανίο μου ξεδίπλωνα το άσπρο μου μαντιλάκι για να μαζέψω τα δάκρυά μου. Μεγάλωσα. Η δασκάλα μου θα ‘γινε γιαγιά, εγώ γυρίζω με τους στίχους μου στους δρόμους, ο μικρός λαγός θα πέθανε, μ’ ακόμα τα θεριά του κόσμου θα τον κυνηγούν κι αυτόν κι εμένα.
Θρήνος για τη ψυχή μου
Το σύννεφο που έφερε την απογευματινή μπόρα διαλύθηκε πια. Μα η ανάμνησή του θα μένει χαραγμένη στο μυαλό μου για παντοτινά, μέσα από τα συντρίμμια της λευκής μου βαρκούλας. Τ’ αγαπούσα σύννεφο αυτό το μικρό βαρκάκι που εσύ μου σακάτεψες. Πάνω του είχα στηρίξει ελπίδες και όνειρα μιας ολόκληρης ζωής και το στόλισα μ’ όλους τους θησαυρούς της γης. Τ’ αγαπούσα σύννεφο αυτό το μικρό βαρκάκι που ξεψύχησε στη φοβερή θαλασσοτρικυμία. Το ‘χα βάψει στο χρώμα της χαράς μ’ αγάπη και φροντίδα περισσή και έπειτα το βάφτισα. Τ’ ονόμασα ψυχή.
Ηλιόλουστη μέρα
Ηλιόλουστη μέρα με κάνεις και χαμογελώ. Δε θέλω πολλά να ζητήσω, απλώς να φωτίζει ο ήλιος την αγάπη, τη ζωή και το χαμόγελο. Την αγάπη να την κάνει πιο δυνατή, τη ζωή πιο γεμάτη και το χαμόγελο πιο φωτεινό. Ηλιόλουστη μέρα με κάνεις και ονειροπολώ. Δε θέλω να ζητήσω πολλά, μόνο να φωτίζεις τον κόσμο μου με το χαμόγελό σου, να ξαπλώνω και να βλέπω τον κόσμο σαν μια ηλιόλουστη μέρα. Όλα πηγαίνουν μια χαρά. Φωτίστηκαν όλα. Φωτίστηκε ακόμη και η νύχτα. Και με το φως μεγάλωσε η ηλιόλουστη μέρα και η χαρά για να κρατήσει για πάντα.
Να είμαστε άνθρωποι
Μέσα σ’ όλες τις δουλειές που κάνουμε, θα ‘πρεπε να προσθέσουμε κι άλλη μία: τη δουλειά «να είμαστε άνθρωποι» , να δουλεύουμε δηλαδή για την ανθρωπιά μας. Μας φορτώσανε τόσα βάρη στην πλάτη μας, για κάποια «πρέπει» και μια «κοινωνικότητα» που δε μας αφήσανε δύναμη γι’ αυτή τη μη που έπρεπε δουλειά: «να είμαστε άνθρωποι».
Σε μια παιδούλα
Μια μέρα η μάνα σου κι εγώ σταυρώσαμε τα μάτια μας. Σταυρώσαμε τους δρόμους μας. Σταυρώσαμε τις μέρες μας. Μια νύχτα η μάνα σου κι εγώ σταυρώσαμε τους όρκους μας. Σταυρώσαμε τα χάδια μας. Σταυρώσαμε τις νύχτες μας. Μια μέρα η μάνα σου κι εγώ γλυκιά παιδούλα Χριστινιώ σηκώσαμε αντάμα το σταυρό του μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ. Μια νύχτα η μάνα σου κι εγώ κάναμε αλήθεια το άγιο φως των δυο αθώων σου ματιών που μας βλογούν και τα βλογώ.
