Οι αρχαίοι Έλληνες μαθηματικοί, γνώριζαν τους αρνητικούς αριθμούς, αλλά θεωρούσαν αδύνατη κάθε εξίσωση με αρνητικές ρίζες.
Ο Διόφαντος (250 μ.Χ.) ξεχώριζε τους θετικούς και τους αρνητικούς αριθμούς. Τον θετικό το ονόμαζε ύπαρξη και τον αρνητικό λείψη.
Οι Κινέζοι κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν ένα υπολογιστικό μηχάνημα, στο οποίο οι αριθμητικές πράξεις ήταν χρωματισμένες κόκκινες και μαύρες, ώστε να επιτρέπουν τη διάκριση μεταξύ θετικών και αρνητικών αριθμών.
Οι Ινδοί (7ο αιώνα) δεν χρησιμοποιούσαν το σύμβολο (-) αλλά ένα κύκλο.
Μέχρι τον 15ο αιώνα, πολλοί Ευρωπαίοι μαθηματικοί δεν αποδέχονταν τους αρνητικούς αριθμούς. Οι αρνητικοί αριθμοί άρχισαν να κερδίζουν την εμπιστοσύνη των μαθηματικών από τις εργασίες του Albert Girard (1629) στις οποίες γινόταν αποδεκτή η ύπαρξη αρνητικών ριζών μιας εξίσωσης ενώ ο Descartes έδωσε τη γεωμετρική ερμηνεία τους. Τελικά τον 19ο αιώνα δόθηκε η πραγματική εξήγηση των πράξεων των αρνητικών αριθμών.
